Liefhebbende leeuwen en soppende cheetah's

10 december

Een nieuwe dag in Masai Mara. Interessant aan de wildernis van Afrika is dat je vooraf geen idee hebt van wat je kunt verwachten of het komende uur gaat zien. Gisteren waren de velden direct buiten ons kamp zwart van de dieren. Nu worden we op dezelfde plek verrast door een parmantig stappende secretarisvogel. Die kon ik vanuit Samburu al laten zien. Even verderop staat een giraffe die babysitter is voor twee jonkies. 

   
Verder is weinig terug te vinden van de talloze dieren die hier gisteren waren. Die hebben zich dus met zijn allen verplaatst naar een ander gebied. Dat kan net achter een heuvelrug zijn, maar het kan ook kilometers verderop zijn. Waarom? Hier staat nog genoeg gras. Was het gras bij de buren groener? Of zijn ze opgejaagd door leeuwen? Intrigerend.

Is er dan niets meer te zien? Jazeker wel. Op een kale struik zit een zwartborst-slangenarend te loeren, mooi afgetekend tegen de lucht. Ik gebruik de omstandigheden voor iets wat lijkt op high-key (foto-taal voor een bewust overbelichte foto).

Blackchested Snake-eagle / Zwartborstslangenarend

Dan zien we een paar jakhalzen rond dribbelen. Ze houden zich op bij wat struiken. Aha, daar zien we dat het een gezinnetje is. Mooie gelegenheid om er eens een plaatje van te maken in de stijl van Rien Poortvliet. Alleen de kaboutertjes ontbreken nog...

Jackal / Zadeljakhals

Honeymoon in de Mara

We rijden verder. Mungai wil kijken of we de drie leeuwen die we gisteren zagen terug kunnen vinden. Volgens hem is dat geen probleem, immers: die zijn op Honeymoon.

En inderdaad, daar zien we het trio. 

Het zijn twee jonge mannetjes en een leeuwin. Ze behoren tot een troep, waarvan we gisteren twee leeuwinnen met welpen zagen. Het trio heeft zich afgescheiden van de troep en daar is een goede reden voor: de leeuwin is krols! Een troep leeuwen wordt geregeerd door een mannetje, die zich alle leeuwinnen toe-eigent.Hij is dus de vader van alle welpen in de troep. Bekend verschijnsel is dat als een andere leeuw de macht grijpt, hij eerst alle welpen doodt en vervolgens voor nieuw nageslacht zorgt.

Als een leeuwin in de troep vruchtbaar is, zondert zij zich met het mannetje af van de groep, waarna er dagenlang gepaard wordt, steeds met tussenpozen van tien tot twintig minuten. Al die tijd wordt er door beiden niet gejaagd en niet gegeten. Het is dus honger lijden tijdens het liefdesspel. Dit is wat wij hier nu zien: leeuwen op honeymoon! Maar nu is de vraag: waarom zien wij hier nu twee mannetjes bij de leeuwin. Het antwoord: dit zijn twee broers. Samen leiden zij de troep. Samen verdedigen zij hun heerschappij. Maar slechts één van de twee is de koning. Alleen hij zal de leeuwinnen dekken. Alleen als de troep heel groot is, mag de broer wellicht ook een graantje meepikken. Hier doet zich dat niet voor. De broer blijft trouw bij de koning en kijkt braaf en zonder jaloezie toe tijdens het paringen. Hoe opmerkelijk is dat. Ik prijs mij gelukkig dat ik het tafereel kan vastleggen. Bovenstaande foto komt tot leven. Geluid aan!

       

   

Zwarte neushoorn: die was toch verdwenen uit de Mara?

Nadat we de leeuwen met rust hebben gelaten duurt het niet lang voordat we de volgende bijzonderheid zien. Een zwarte neushoorn knabbelt op zijn gemak aan de blaadjes van een struik. Een zeldzaamheid, want eerder vernamen wij dat het laatste exemplaar in Masai Mara was gedood door stropers. Welnu, dit dier is gekocht van de Solio Ranch, waarover ik al eerder schreef. Ik heb een heel kort filmpje, precies genoeg om het verschil te laten zien met de witte neushoorn. De witte heeft een wijdlip en is een grazer.  De zwarte heeft een puntlip en vreet blaadjes van struiken. De zwarte is bovendien kleiner, schuw, veel agressiever en meestal niet actief overdag. In tegenstelling tot wat hun naam suggereert is er weinig kleurverschil. De zwarte is hooguit iets donkerder. Waarom dan wit en zwart? De Nederlandse kolonisten in Zuid-Afrika noemden de ene destijds wijdlipneushoorn. Dit werd door de Engelsen fonetisch vertaald als Whitelip en later simpelweg als White Rhinoceros. De andere werd toen Black Rhino. Vandaar.

Het is tijd voor een laat, stevig ontbijt en daarna een tijd relaxen, lunchen, weer even niksen en om vier uur "on the road again".

Jachtluipaarden: the cheetah-brothers.

Tijdens onze middag-gamedrive is het hoog tijd om nog wat grote roofdieren te zoeken. Gisteren zag ik al een jachtluipaard, maar aangezien Anne toen een middagje vrij nam, heeft zij die gemist. Mungai rijdt daar waar de kans het grootst is: het open veld. Binnen tien minuten na vertrek heeft hij ze al gespot, rijdt er heen en parkeert de wagen pal naast drie prachtige jachtluipaarden. 

Het zijn drie broers. Die blijven hun leven lang bij elkaar. Samen sterk, een broederschap, bondgenoten voor het leven. Deze tengere, lenige dieren met hun gevlekte vacht: het is een prachtig gezicht. Let ook eens op de verschillen met het veel steviger luipaard. Het luipaard jaagt vanuit de bomen en tijdens de schemer. Het verstopt zich totdat de prooi dichtbij is en slaat dan vanuit de hinderlaag explosief toe. Het is een echte krachtpatser. Het jachtluipaard moet het juist hebben van zijn snelheid. Het jaagt in het open veld, probeert de prooi tot op tientallen meters te benaderen en bij de aanval vertrouwt het op zijn ongelofelijke snelheid, waarbij het zelfs sneller is dan de gazelle. Het is een echte sprintatleet.

Cheetah's in the rain.

Ineens gaan de hemelsluizen open. Ja, we hoorden al een tijdje rommelen in de verte, maar toch worden we erdoor verrast. Binnen een mum van tijd komt de regen met bakken uit de lucht. De jachtluipaarden, in het Engels Cheetah, zijn onverstoorbaar. Ze zoeken geen schuilplaats, ze blijven in het open veld en laten zich doornat regenen. Het dak van onze auto is intussen dicht en ik film hen, door het open raam. Goh, wat een bijzondere beelden!

Na verloop van tijd lopen de cheetah's naar de bosrand, en daar verdwijnen ze in de schemer. Het is tijd om terug te rijden naar het kamp. De vlakten en de zandwegen staan intussen blank. Zal het ons lukken om ons kamp te bereiken?